Η ιστορία βλέπει

"Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς οι άνθρωποι, η ιστορία έχει τα δικά της μάτια και βλέπει".
Μέσα σε μια νύχτα τρομερή, ο Άχμετ χάνει τη σκέπη του, χάνει τον πατέρα του. Πρέπει τώρα ν' αφήσει το σχολείο και να πάρει τη θέση του στη δουλειά, να γίνει χτίστης.
Κι ας τον καμαρώνουν όλοι που ήταν να γίνει δάσκαλος, τόσο καλός μαθητής που είναι. Πήραν με τον θείο του λοιπόν να σοβαντίζουν το εσωτερικό της εκκλησίας.
Τα πρόσωπα των αγίων, τις ζωγραφιές στους τοίχους, τ' αριστουργήματα. Ο Άχμετ πρέπει να κρύψει το ωραίο. Πώς να το κάνει αυτό;

Η συγγραφέας με τον μοναδικό της τρόπο συγκινεί τον αναγνώστη σε ένα αφήγημα που μπορεί να διαβαστεί από όλες τις ηλικίες. Με τη μορφή του κλασικού διηγήματος, με παραμυθικά στοιχεία, μιλά με λόγια χάδια για τη συμφιλίωση, την ομορφιά, την ανθρωπιά που ξεπερνά τα σύνορα, τις θρησκείες, τις γλώσσες. Ναι, η ιστορία βλέπει και τον άνθρωπο, και την αγάπη, και τον πόνο, και την συμπόνια όπως αυτά εκφράζονται μέσα από τα μάτια, χωρίς γλώσσες, χωρίς ιδεολογίες, χωρίς σύνορα εθνών. Ο άνθρωπος όπως η Φωτεινη τον είδε, εκφράζει το πανανθρώπινο. Η Φωτεινη έφυγε νωρίς κι όμως είναι ένα νέο βιβλίο της, που σίγουρα θα καμαρώνει από τη «γειτονιά του ουρανού» ενθουσιασμένη όπως κι εμείς και από τα υπέροχα έργα της φίλης της Εύης Τσακνιά, που δείχνουν στα παιδιά τι μπορούν να πουν τα μάτια. Β. Ηλιόπουλος