Το σπιρτόκουτο

Πόσο ανακουφισμένος νιώθει κάποιος όταν μοιραστεί τη λύπη του και πόσο πιο χαρούμενος όταν μοιραστεί τη χαρά του! Η Σοφία όμως δε μοιραζόταν τίποτα και όλα, είτε της άρεσαν είτε τη θύμωναν και τη στενοχωρούσαν, τα έκλεινε στο σπιρτόκουτο που είχε βρει στο δάσος. Μέχρι που το σπιρτόκουτο γέμισε και δεν μπορούσε να ανοίξει, όπως κι η Σοφία που είχε κλειστεί στον εαυτό της. Η συνάντηση με μια παρέα παιδιών θα την κάνει να ανοιχτεί, να εμπιστευτεί, να μοιραστεί. Κι έτσι θα ανοίξει το σπιρτόκουτο που, όπως της έμαθε ο Άρης με τα τζιτζίκια, «Ανοιχτό τραγουδάει… κλειστό σταματάει…». Ένα καλογραμμένο αλληγορικό παραμύθι για την αναγκαιότητα να βρει κάθε παιδί διέξοδο στην έκφραση των συναισθημάτων. Εξαιρετικό εύρημα το σπιρτόκουτο συμβολίζει την ψυχή κάθε παιδιού. Ένα βιβλίο που αποπνέει χαρά, τόσο σημαντική και απαραίτητη στη ζωή, που κάθε μέρα μας θέλει έτοιμους να δεχτούμε καινούργια πράγματα. Β. Ηλιόπουλος

Ένα σπιρτόκουτο κι ένα τζιτζίκι, κάποιο απομεσήμερο καλοκαιριού, γίνονται τυχαία παιδικό παιχνίδι.
Μπορεί άραγε κανείς να κλείσει κι άλλα πράγματα σ' ένα τόσο μικρό κουτάκι;
Η ηρωίδα αυτής της ιστορίας κλείνει στο δικό της τα πιο απίθανα πράγματα - αυτά που της αρέσουν πολύ κι άλλα που μπορεί να μην της αρέσουν ιδιαίτερα.
Όταν όμως το σπιρτόκουτό της γεμίσει και δεν ανοίγει πια, δεν ξέρει τι να κάνει...
Μια μικρή ιστορία για όλα αυτά που κρύβουμε μέσα μας και νιώθουμε καλύτερα όταν τα εκφράζουμε.