Χρυσά κουπιά

Η Παπαγιάννη μας χαρίζει ένα απολαυστικό μυθιστόρημα με την περιπέτεια δυο κοριτσιών όταν πηγαίνουν να μείνουν ένα καλοκαίρι με τον παππού τους. Έτσι ξεκινά μια αλυσίδα αποκαλύψεων και ανακαλύψεων που βοηθούν τα κορίτσια να γνωρίσουν την οικογενειακή τους ιστορία αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό.

Παράλληλα τους φανερώνεται και ο τόπος τους με τις φωτεινές αλλά και τις αθέατες πλευρές του, με τις ομορφιές του και τα σκοτάδια του, με τους μύθους και τις αλήθειες του. Ένας τόπος που φυσικά και μεταφυσικά παίζει βασικό ρόλο στις ζωές τους.  Ένας τόπος μέσα στον οποίο κινούνται πρόσωπα που ένα ένα τα γνωρίζουν, και συνειδητοποιούν ότι καθένα του κρατά κι ένα κομμάτι του παζλ  της αλήθειας που προσπαθούν να συνθέσουν.

Η Παπαγιάννη στήνει εξαιρετικά την πλοκή του μυθιστορήματος με ολοκληρωμένους χαρακτήρες σε πορεία προς τη ζωή, η οποία είναι συνυφασμένη με τον έρωτα και τον  θάνατο. Επίσης πρέπει να σημειώσουμε κάτι που από το «Δέντρο το μονάχο» ήταν φανερό. Εννοώ την φυσική άνεση με την οποία κινείται η συγγραφέας στο μεταφυσικό, το οποίο δεν το αντιμετωπίζει ως έναν «άλλο» κόσμο, αλλά ως ένα μέσο για να κατανοήσουμε αυτό τον κόσμο. Το μαγικό στοιχείο για την Παπαγιάννη δεν είναι κάτι που έρχεται από έξω, αλλά  είναι αυτό το εσωτερικό κομμάτι της Φύσης και της σχέσης του ανθρώπου μαζί της,  που ακόμη δεν έχουμε κατανοήσει. Δεν το παρουσιάζει λοιπόν ως μαγικό αλλά ως μυστικό. Γι’ αυτό και οδηγεί τις ηρωίδες της σε μια τελετουργική μύηση με αυτό το μυστικό κομμάτι της Φύσης, στην αγκαλιά της οποίας θα βρουν τις απαντήσεις που θα χρειαστούν στην πορεία προς την ζωή.

Με αφηγηματική δεινότητα η συγγραφέας παρασύρει τον αναγνώστη σε αυτή την πλεύση προς το φως της ζωής, με κουπιά τα κλαδιά που αυτό το φως τα κάνει χρυσά, και θάλασσα την ίδια τη Φύση με όλους τους ανθρώπους, που "ζουν" σε αυτή ακόμη και νεκροί αν είναι. Β. Ηλιόπουλος

Ξαφνικά η ζωή τους ήρθε τα πάνω κάτω. Η Λήδα και η Ηρώ έπρεπε να περάσουν όλο το καλοκαίρι σ' ένα χωριό στη μέση του πουθενά, μέσα στα βουνά και χωρίς θάλασσα. Κι όμως πολύ γρήγορα τα κορίτσια άρχισαν να δένονται με το χωριό.
Έμαθαν μαζί με τα σοκάκια και τις ιστορίες των ανθρώπων που τα κατοικούσαν. Ανακάλυψαν ένα παλιό ημερολόγιο της μαμάς τους και μέσα από τις σελίδες του γνώρισαν το σκοτεινό παρελθόν της οικογένειας, που το αγνοούσαν. Η ιδιοκτήτρια ενός βιβλιοπωλείου τούς αποκάλυψε τον θρύλο για μια βελανιδιά που τη λέγανε καράβι και οι παλιοί τη λατρεύανε γιατί είχε μαγικές ιδιότητες.
Για να φτάσουν όμως ως εκεί, έπρεπε να διασχίσουν τον "απαγορευμένο τόπο", ένα δύσβατο φαράγγι. Η Ηρώ ορκίστηκε πως θα πήγαινε ακόμα και μόνη της. Είχε στο μυαλό της ένα θαύμα που έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει.
Ένα μυθιστόρημα για ένα καλοκαίρι σ' έναν μυστηριώδη τόπο όπου οι άνθρωποι πιστεύουν σε θρύλους και δεν ταράζουν τα φαντάσματα του παρελθόvτoς. Μια παρέα παιδιών θα ανακαλύψουν τη δύναμη της φιλίας, της αγάπης, της θυσίας και θα τολμήσουν να ξυπνήσουν το δέντρο βασιλιά, γιατί καταλαβαίνουν πως, αν είναι μαζί, θα το καταφέρουν, γιατί, καμιά φορά, το "μαζί" είναι όλες οι γλώσσες κι όλοι οι καιροί. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Πρόκειται για ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης με στοιχεία ημερολογιακής γραφής, το οποίο καταπιάνεται με το θέμα του πένθους και της απώλειας συνδεδεμένο με έννοιες και αξίες όπως η παράδοση, φιλία, η θυσία για τον άλλον και προπάντων η πορεία για την ενηλικίωση και τη συνέχιση της ζωής. Τα παραδοσιακά, κοινωνικά και ιστορικά δεδομένα προσφέρουν ένα σκηνοθετικά ανάγλυφο και αφηγηματικά δεμένο κείμενο που ταιριάζει απόλυτα με την ουσία του μαγικού ρεαλισμού. Γιατί πέρα από την ανταπόκριση των ηρωίδων και των αναγνωστών απέναντι στο φαντασιακό γεγονός, που το αντιμετωπίζουν ισότιμα με την πραγματικότητα, πρέπει να πούμε ότι το συγκεκριμένο μυθιστόρημα αναδύεται με τα σύμφυτα με τον μαγικό ρεαλισμό, στοιχεία μιας ανθρωπογεωγραφίας στην οποία η παράδοση, οι θρύλοι και η μαγεία αποτελούν καθημερινό βίωμα».