Η εξέγερση του Πολυτεχνείου

Από την επόμενη χρονιά, δηλαδή το ’74, ως μαθητής, αργότερα ως φοιτητής και από το 1984 ως δάσκαλος έπρεπε να βρω κείμενα για την Επέτειο του Πολυτεχνείου. Τα πρώτα χρόνια αν και δύσκολο, ήταν ένα κοινό βίωμα όλων, άρα αρκούσε να αναφέρουμε ιστορίες ανθρώπων που ήταν στο Πολυτεχνείο. Τα πρώτα κείμενα που εκδόθηκαν ήταν της Κωστούλας Μητροπούλου και της Ζωρζ Σαρή. Σε αυτά βασίζαμε τις γιορτές. Χρόνια ολόκληρα όμως οι νηπιαγωγοί και οι δασκάλες των μικρών τάξεων είχαν το παράπονο ότι δεν υπήρχαν βιβλία που να λένε τι έγινε σαν παραμύθι ή κι όσα υπήρχαν ήταν άτεχνα ή δυσνόητα. Έφερναν και φέρνουν λοιπόν στις γιορτές γονείς και σήμερα παππούδες και ρωτούν «Τι έκανες παππού στο Πολυτεχνείο;»

Στη σειρά «Η πρώτη μου ιστορία» ο Μανδηλαράς έρχεται να καλύψει αυτό το κενό με δυο χαρακτηριστικά: Έχει βαθιά γνώση της ιστορίας και του υλικού του, έχει διάθεση να φτιάξει στιχάκια με ρίμα, που τόσο αρέσουν στα παιδιά και που τα βοηθούν να τα θυμούνται. Ξεκινά το βιβλίο από το τέλος του Β΄Παγκόσμιου και εξηγεί πώς καταλήξαμε στη χούντα και πως η αγανάκτηση και η αντίδραση του λαού έφερε το Πολυτεχνείο. Φανερό ότι δεν θέλει να κάνει μια πρόχειρη δουλειά για να καλύψει τις γιορτές των Νηπιαγωγείων. Θέλει να βάλει τα θεμέλια για πολίτες που σέβονται και προστατεύουν τα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Το χιούμορ βοηθός του για να γίνουν τα στιχάκια κατανοητά και εύληπτα. Αρέσουν και στους μεγάλους. Στο ίδιο μήκος κύματος και η Ναταλία Καπατσούλια συμπληρώνει και επεκτείνει το κείμενο με τις εικόνες της. Και επιμένω, μην διαβάζουμε τέτοια βιβλία επετειακά. Μας χρειάζονται όλη τη χρονιά. 

Β. Ηλιόπουλος

Οι περιπέτειες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου με χαριτωμένα και απλά στιχάκια, από τον Φίλιππο Μανδηλαρά, για να εντυπώνονται εύκολα στη μνήμη των παιδιών:

Στο Πολυτεχνείο αποφάσισε να κλειστεί,
απαγορεύσεις, φυλακές να μην τις φοβηθεί.
Γιατί το γνώριζε πως πάλευε για την ελευθερία,
στον τόπο μας για να ξαναρθεί η δημοκρατία.